"O emprego desta estratexia pódese rastrexar ao longo de toda a nosa historia, polo que non é complicado percibir a influencia da teoría de xogos palpitando tras a toma de decisións políticas ou o afrontamiento de accións militares"
José Carlos Varela Peña durante a conferencia sobre teoría de xogos na que había alredor de 150 matriculados.
José Carlos Varela Peña,, reunía na tarde de onte no salón de actos do Centro Asociado na sede da Coruña, a unha multitude de interesados na teoría de xogos; alumnos, ex alumnos e público en xeral, gozaron dunha charla na que se fixo unha introdución, explicando o concepto de estratexia dominante e de Equilibrio de Nash e os xogos clásicos como o dilema do prisioneiro, a caza do cervo, a guerra de sexos ou falcón-pomba.
Acompañado de Jonathan Lema Touriñán, en represantación da Delegación de Alumnos do Centro Asociado, fixo un percorrido ao redor dalgunhas decisións craves que marcaron a evolución, e puxo en valor a capacidade para xogar e o que supón para unha especie como a nosa, que nunca deixa de facelo.
"A teoría da decisión e a teoría de xogos son dúas áreas da matemática aplicada que estudan as posibilidades que ofrece unha determinada contorna, para a continuación poder analizar as consecuencias de cada elección posible, e deste xeito tratar de concluír cal é a elección óptima, se é que existe.
A diferenza entre ambas as áreas matemáticas sitúase na capacidade de cada xogador para tomar decisións adaptadas ás do seu opoñente. Así, mentres que na teoría da decisión adoita haber un único xogador intelixente que debe decidir como actuar en función dos datos que posúe, por exemplo, ir a unha determinada praia nunha data concreta, ou plantar certo tipo de árbores nunha leira cun chan calizo, pola súa banda, a teoría de xogos busca escenarios de competencia directa entre humanos, por exemplo dous condutores que buscan gañar a mesma carreira, varios traballadores optando á mesma praza, funcionarios desexosos da mesma comisión de servizos, adultos buscando o favor da mesma parella, etc.
A formalización da teoría de xogos chegou cos traballos de John Von Neumann e de Oskar Morgenstern, que coa súa coñecida obra Theory of Games and Economic Behavior, publicada en 1944, puxeron unha semente que xerminaría en multitude de campos. Nalgúns aparentemente só teóricos, pero noutros aterradoramente prácticos, como o desenvolvemento durante a guerra fría do concepto de destrución mutua garantida, ao que posiblemente lle debamos o non sufrir unha extinción ou cando menos un retorno á época onde as cavernas eran o noso refuxio.
Calquera situación de conflito entre seres racionais é susceptible de ser representada pola teoría de xogos, pois é a capacidade racional para pensar, urdir, tramar, anticiparse, sospeitar e mesmo traizoar, a característica desta rama das matemáticas. Desde este enfoque, habemos de ter en conta que un "xogo" é calquera situación conflitiva na que se enfrontan os intereses de varios individuos racionais, ou ben das institucións, corporacións, asociacións ou nacións das que forman parte. Nestes xogos, cada vez que unha parte toma unha decisión, o resto reaccionará tomando a súa propia, de modo que o resultado do conflito determínase a partir de todas as decisións tomadas por todos os xogadores.
Aínda que a teoría de xogos baséase nunha análise matemática rigorosa, os humanos desenvolvemos en paralelo con nosa propia evolución social, e por iso o seu uso é innato en nós. Así, aínda que a súa utilización como parte formal das matemáticas abarca unhas cantas décadas, nas que deu froitos en campos como a Economía, a Bioloxía ou a Socioloxía. O certo é que o emprego desta estratexia pódese rastrexar ao longo de toda a nosa historia, polo que non é complicado percibir a influencia da teoría de xogos palpitando tras a toma de decisións políticas ou o afrontamiento de accións militares".
José Carlos Varela Peña a propósito da conferencia "Teoría de Xogos en todas as partes e en todos os tempos".
----------------------------{}---------------------------
Síguenos en:
